Small Poppy Syndrome: waarom zijn Australiërs zo geobsedeerd door bijnamen? - JSTOR dagelijks (2023)

Wat verenigt een natie? Een gedeelde cultuur, gelijkaardige waarden, gezond respect? Of in het geval van Australisch Engels, misschien een hondsdolle obsessie met bijnamen?

In deze polariserende tijden is het maar al te gemakkelijk om het gevoel te hebben dat je niet eens een gemeenschappelijke taal deelt met sommigen van degenen met wie je een land deelt. We weten heel goed hoehet veranderen van de taal kan ons verdelen en vooringenomen maken, ook al klinken we hetzelfde. Verbijsterende taalkundige innovaties in straattaal, jargon, de idiomen en argots van verschillende subculturen, generaties en zelfs geslachten kunnen worden gebruikt om mensen op hun eigen plaats te zetten.

Het is dus fascinerend om die eigenaardigheden in de gemeenschappelijke taal te observeren die ervoor zorgen dat iedereen weer bij elkaar komt. Wanneer sprekers een taalkundige kameraadschap delen die de waarden van een gemeenschap weerspiegelt, kan dit uiteindelijk helpen bij het opbouwen van een cultuur.

Dit is het geval voor de rare, prachtige en duidelijk Australische gewoonte om alles een bijnaam te geven en af ​​te korten. Bijnamen lijken misschien triviaal en zelfs kinderachtig, maar ze laten ook zien hoe Australiërs zichzelf zien en met elkaar omgaan, allemaal gebakken (onder een hete zomerzon) in hun taalgebruik.

De Australische gewoonte van bijnamen

"Strine"-jargonis altijd een belangrijk onderdeel geweest van het Australische leven, gewaardeerd om zijn informaliteit en oneerbiedigheid, soms vulgair, soms poëtisch, gebruikmakend van metaforen (“kom de rauwe garnaal niet mee”), vergelijkingen (“zo gek als een doorgesneden slang”), evenals rijmende straattaal ("dog's eye with dead horse" - duidelijk een vleespastei met tomatensaus). Maar Aussie jargon, enAustralische bijnamen, zijn verhuisd van de kleurrijkeokeridiomen van weleer.

Voer bijnamen in van de hypocoristische overtuiging,beginnend in babypraat of kindertaal als verkorters (en in sommige gevallen verlengers) voor de namen van echte mensen. Zo zou een Robert 'Robby' kunnen zijn, zou Mark kunnen eindigen met 'Marko', is Sharon klassiek 'Shaz/Shazza' en voor deze Australische taalkundige was het helaas onmogelijk om te voorkomen dat hij op school 'Cheese' werd genoemd. kan over het algemeen eindigen als een kortere, gemakkelijkere versie van iets, lengte is waarschijnlijk niet het meest cruciale aspect van een bijnaam. Integendeel, bijnamen hebben bepaalde andere pragmatische betekenissen, zoals het afwijzen van formaliteit en het kweken van vertrouwdheid (en daarom soms minachting, zoals we zullen zien).

Nu, niet tevreden met het verzinnen van informele pseudoniemen voor de namen van al onze vrienden, probeert Australisch Engels ook vrienden te maken met de rest van de woorden in het woordenboek. Dat klopt, Australisch Engels is niet alleenschuldig aan het aan de wereld geven van het woord 'selfie',en (waarschijnlijk)het nieuwe schattige woord op het blok "doggo", maar zoveel meer. Veel andere gewone woorden kunnen worden afgekort tot deze kinderlijke, verkleinende vormen die kunnen bestaaneen merkwaardig effect op hoe Australiërs met elkaar omgaan, zelfs als ze elkaar niet kennen.

Australische hypocoristieken worden gevormd door een semi-productief proces, gemakkelijk te begrijpen en enthousiast gedeeld door zijn moedertaalsprekers, en vormen een rijke bron van nieuw jargon,net zoals een oudere, meer idiomatische jargonstijl begint uit te sterven. Australiërs lijken zichzelf niet te kunnen helpen en proberen elk arm, onschuldig woord dat ze te pakken kunnen krijgen in te korten, of het nu een avo-toastie voor de brekkie is of een choccy bikkie met een kopje thee in de arvo - het kan vaak zo onbegrijpelijk lijken om de bredere Engelssprekende wereld, maar niet voor Australiërs.

Alle manieren waarop Australisch Engels deze afkortingen kan vormen, is op zich al een interessant verhaal, dus ik zal het kort houden. Overweeg deze voorbeelden, sommige vaker dan andere, waarin de eerste lettergreep (of zo) wordt afgekapt en een achtervoegsel aan het einde wordt toegevoegd:

1. -j/ja:exxy(duur),mozzie(mug),uey(u-bocht),selfie(zelfportretfoto).
2. -O:aggro(agressief),rando(willekeurig persoon),gek(raar persoon),arvo(middag),mensen(armoede/arme persoon),vermijd(avocado).
3. –S:binnen/binnenin(diner, met verdubbeling),bakken(helemaal),problemen(waarschijnlijk),turpen(terpentijn),gered(Leger des Heils, met -o einde),wiskunde(wiskunde).
4. –ers/as:preggers/zwangeren(zwanger),Makkas(McDonald's),kampioenen(Champagne). Deze patronen na de zogenaamdeOxford slang-achtervoegsel dat ons gafvoetbal(vereniging voetbal).
5. –van achteren:woord(Sorry),appaz(blijkbaar),Gek(Berry). (Deze laatste vorm kan je misschien in de war brengen, omdat het vreemd genoeg de "r" aan het einde van lettergrepen verandert in "z". Dit heeft te maken met het onvermogen van niet-rhotisch Australisch Engels om /r/ uit te spreken aan het einde van een woord of lettergreep. Fonologisch gezien is /z/ niet alleen een veelgebruikte vervanging voor /r/, maar het is dan ook een patroon na het meervoud - zoals -Seinde).

Bijnamen zijn op zich niet ongebruikelijk - andere dialecten van het Engels doen het ook, op vergelijkbare morfologische manieren, maar misschien in meer beperkte contexten, zoals de eerder genoemde babypraat en koosnaampjes. Het is gewoon dat Australisch Engels sprekenden (samen met onze trans-Tasman neven, de Nieuw-Zeelanders), lijken het regelmatig zoveel meer te doen, en in veel bredere sociale en spraakcontexten. Het fascinerende is dan niet alleenHoeal deze hypocoristieken worden gevormd, maarWaaromAustralisch-Engelssprekenden doen het zo vaak.

Het is gerelateerd aanhoe babypraat ontstaat, en ziet er zeker uit als een verkleinwoord, maar onverwachts,Australische hypocoristieken hebben niet noodzakelijkerwijs het gevoel een kleinere versie van iets te zijn, zoals taalkundige Anna Wierzbicka opmerkt. Bijvoorbeeld de afkortingen die worden gebruikt in Amerikaans-Engelse babypraat, zoals"vogeltje,""hondje,"En"pot,"hebben een verkleinend effect (en kunnen ook op deze manier worden gebruikt in Australisch Engels), maar wanneer dezelfde achtervoegsels worden gebruikt met andere, minder kinderlijke woorden, zoals "traditie” (handelaar),"Lippie"(lippenstift), of "zonnebrillen”(zonnebril), dit klopt niet. In plaats daarvan, volgens Wierzbicka, is het pragmatische effect er een van "gezellig goed humeur" en kameraadschap, terwijl het belang of de formaliteit van wat er wordt gezegd wordt gebagatelliseerd.

Desalniettemin, omdat deze afkortingen er net zo uitzien als de verkleinwoorden die in kindertaal worden gebruikt, kunnen sommige culturele commentatoren ineenkrimpen bij het overmatig gebruik van Australische hypocoristieken, die ze beschouwen als infantiel of jeugdig, of zelfs ongeschoold. Dus waarom beginnen Australiërs zichzelf niet serieuzer te nemen en volledige, volwassen woorden te gebruiken zoals de rest van de wereld?

Wat verkleinwoorden doen

Het kan allemaal een punt hebben. Als we wat dieper graven, blijkt dat enkele van de unieke kenmerken van verkleinwoorden, die in zoveel verschillende talen voorkomen, een aanwijzing kunnen zijn waarom deze verkleinwoordachtige bijnamen zo populair zijn bij Australische sprekers.

Verkleinwoorden, een fascinerende grammaticale klasse op zich, zijn bijna universeel, volgens geleerde Daniel Jurafsky, en worden prominent gebruikt in kindertaal. De associatie die verkleinwoorden hebben met de kindertijd is essentieel wanneer we het gebruik ervan in bredere, volwassen spraakcontexten gaan overwegen. Sommige onderzoekers beweren dat verkleinwoorden ook geslachtsgebonden kunnen zijn, aangezien blijkbaar meer vrouwen ze gebruiken dan mannen, in theorie omdat vrouwen eerder met kinderen communiceren. Het is echter niet duidelijk of deze aanname water houdt over de zee van talen. In een kwantitatieve studie van Griekse verkleinwoorden vindt bijvoorbeeld sociolinguïst Marianthi Makri-Tsilipakou datGriekse mannen gebruiken vaker verkleinwoorden in spraak, mogelijk omdat het duidelijker is wanneer Griekse vrouwen ze gebruiken. Ondertussen lijken hypocoristieken in het Australisch Engels niet te worden beperkt door geslacht of generatie. Iedereen gebruikt ze.

Jurafsky wijst er trouwens op dat de semantiek van verkleinwoorden niet beperkt of beperkt is tot dit idee van kleinheid of kinderachtigheid, ook al is dat hun kernbetekenis. Er zijn aanwijzingen dat verkleinwoorden in veel talen zijn ontstaan ​​uit hypocorisme, dat wil zeggen uit bijnamen van mensen in de kindertijd, in plaats van andersom. Wanneer mensen woorden op dezelfde manier een bijnaam gaven, kregen deze afkortingen het babypraatgevoel van 'klein' of 'niet serieus'. Bij regelmatig gebruik in verschillende spraakcontexten ontwikkelde deze kernbetekenis van het verkleinwoord misschien nieuwe, verwante connotaties - soms zelfs tegenstrijdige. In het Mexicaans-Spaans bijvoorbeeld,"direct,"een verkleinvorm van 'nu' heeft de intensere betekenis van 'onmiddellijk, nu', terwijl in het Dominicaanse Spaans hetzelfde woord 'binnenkort' betekent.

Het is gemakkelijk in te zien hoe de nauwe associatie van verkleinwoorden met de taal van kinderen en (zoals wordt aangenomen) vrouwentaal aanleiding kan geven tot een reeks niet-bedreigende pragmatische zintuigen in verschillende talen. Ze zijn gebruikt om genegenheid, informaliteit, speelsheid, vertrouwdheid, eufemisme, onschuldigheid, beleefdheid... en uiteindelijk zelfs minachting over te brengen. Terwijl een vriendelijke bijnaam vertrouwdheid kan uitdrukken en kan helpen bij het opbouwen van relaties, een ironische bijnaam zoals"kleine Donny"toegepast op een volwassene die je niet respecteert, kan het gewicht van minachting dragen.

Wat taalgebruik onthult over cultuur

Dus hoe speelt dit allemaal af in de grote Australische obsessie met bijnamen?De Sapir-Whorf-hypotheseOmdat het is wat het is, zijn taalkundigen geneigd voorzichtig te zijn met het direct of causaal in verband brengen van linguïstische of grammaticale processen met echte sociale en culturele fenomenen. Desalniettemin voert Anna Wierzbicka een overtuigend argument aan dat dit wijdverbreide gebruik van Australische hypocoristiek het bewijs is dat taalgebruik sterk geassocieerd kan worden met cultuur. Het enthousiaste en effectieve gebruik van bijnamen weerspiegelt Australische kernwaarden en gewenste nationale kenmerken, zoals kameraadschap, vriendelijkheid, informaliteit en solidariteit met andere Australiërs. Deze bewering is ook gedaan voor andere talen, zoals Grieks, waar een vergelijkbare, informele socialisatie en vriendelijkheid wordt geïnterpreteerd door het gebruik van verkleinwoorden.

Speelse hypocoristieken zijn een manier om dit gedeelde ethos over te brengen, waarbij formaliteit wordt gebagatelliseerd en het soort opschepperij wordt geminimaliseerd dat zo verontrustend is voor de beruchte Australiërs.Tall Poppy-syndroom, waarin degenen die zichzelf en hun successen boven alle anderen beoordelen, worden gekapt (in dit geval waarschijnlijk met een scherp geformuleerde, vriendelijke bijnaam of twee). Misschien maakt de schattigheid alles vriendelijker. Pure speculatie? Onderzoeksstudies hebben aangetoond dat het gebruik van hypocoristieken door Australisch-Engelssprekenden tegenover elkaar een effect heeft in de echte wereld, wat resulteert in een grotere positieve ontvangst, aangezien sprekers als sympathieker worden beschouwd. Hetzelfde gebruik van diezelfde bijnamen door een spreker met een niet-Australisch accent heeft niet hetzelfde effect.

Interessant is dat er een contrasterend voorbeeld is van hoe taal en cultuur op elkaar inwerken als we kijken naar de Amerikaanse cultuur, met zijn nationale stereotype van de ruige individuen die het alleen doen, de ethiek van hard werken en de drang naar persoonlijk succes. Studies hebben waargenomen, in taal gevonden in boeken, songteksten en tv-shows, dat er iseen duidelijke toename van ego-gedreven taalgebruik, bewoordingen die uniciteit, het persoonlijke, het individu, het zelf benadrukken.

Insgelijks,in een onderzoek naar complimenten en beleefdheid werden Amerikanen beschreven als "nadrukkelijk enthousiast"(pdf-download) op de manier waarop ze de neiging hebben om directe, maximale waardering voor succes te bieden in vergelijking met sommige niet-Amerikanen. In Amerikaans Engels bijvoorbeeld worden sprekers gesocialiseerd om beleefd, maar krachtig, complementair te zijn door middel van structuren als "Ik hou van jouw -” (I love your shirt/hair/car/etc.), terwijl in Nieuw-Zeelands Engels hoe lauwer"leuk vinden"vervangt"Liefde"in twee keer zoveel complimentengevallen. Terwijl Amerikanen de neiging hebben om openlijk successen te observeren en te vieren door middel van enthousiaste complimenten, zullen niet-Amerikanen zoals Britten, Duitsers en Scandinaviërs eerder geneigd zijn te prijzen door de kracht van het compliment te onderschatten of te bagatelliseren, als ze die al gebruiken, zoals 'jij je bent geen slechte chauffeur' of 'dat was niet de slechtste maaltijd die je hebt gekookt'.

Hoewel Australische en Amerikaanse samenlevingen in veel opzichten op elkaar lijken, verschillen ze aanzienlijk in welke nationale kenmerken het meest worden gewaardeerd door hun burgers. Waar Amerikanen misschien het individu, zelfredzaamheid en succes naar een hoger niveau tillen, lijken Australiërs vriendschap, het collectief en gemeenschapsvorming te waarderen - en het is mogelijk dat dit wordt weerspiegeld in het taalgebruik van beide samenlevingen. De eigenzinnige, speelse obsessie van Australië met bijnamen, een soort klein poppy-syndroom dat Australiërs helpt hun cultuur van egalitaire vriendschap en gemeenschap te delen en te vieren, kan toch een serieuze kant hebben.

Ter nagedachtenis vanJesse Kox.